Mijn leven is een opeenvolging van uitdagingen.

Op 28 oktober 1970 zag ik het levenslicht. Ik beleefde een fijne jeugd, vol kwajongensstreken en grenzen aftasten. Ik wist redelijk vroeg wat ik wou. Op mijn zeventiende overleed mijn vader, de eerste man in mijn leven en mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. Het begin van een jarenlang rouwproces. Ik leerde, pas na vele jaren, uiteindelijk loslaten en geloven dat er achter elk verdriet een geluk schuilt.

Op mijn 24e trouwde ik, tot de dood ons scheidt.. Helaas volgde er na enkele jaren een (v)echtscheiding en daar ging mijn ideaalbeeld van het huwelijk. Alweer loslaten en… vrijheid in de plaats krijgen, maar dan de vrijheid om mezelf te mogen zijn. In een volgende relatie werd ik geconfronteerd met bedrog. Deze diepe ontgoocheling stortte mij in een depressie.

Dankzij een goede begeleiding leerde ik dat mensen nu eenmaal fouten maken en dat er niks mis is met vergeving. Zolang ik mijn eigen grenzen maar respecteer en aangeef naar anderen.

Als kers op de taart mocht ik voelen hoe leeg een burn-out je kan zuigen. Hoe mijn energievat tot op de bodem werd leeggepompt door ( ja, toch wel) over mijn eigen grenzen heen te (laten) gaan.  En hoe ik daar fysiek aan tenonder ging.

Ik besef nu dat al deze “uitdagingen” mij gemaakt hebben tot wie ik vandaag ben en mij geleid hebben tot wie ik écht wil zijn. Mensen coachen is mijn roeping, zelfs na 21 jaar technische loopbaan komt dit uiteindelijk toch op de voorgrond. Mijn burn-out schudde me wakker en liet me voelen dat het tijd was om iets anders te gaan doen.

Mijn passie om met mensen aan de slag te gaan, treedt nu op de voorgrond en dit doet mijn energie stromen.

Zalig is dat !

Tijdens mijn leven heb ik een reuzehonger naar innerlijke en persoonlijke groei ontwikkeld. Wat een mens meemaakt, is minder belangrijk dan wat hij er mee doet. Mijn doorleefde ervaringen en hoe ik daarmee leerde omgaan, vormen de ultieme meerwaarde in mijn manier van begeleiden en coachen.